Πριν αρχίσουμε το ταξίδι μας, να σας συστηθώ. Το όνομα μου είναι Νίκος, αλλά οι φίλοι μου με ξέρουν ως PlutoNick. Θα είμαι ο οικοδεσπότης σας για όσο κρατήσει το ταξίδι.
Αυτή είναι η ταβέρνα μου, στο Νεροβάθυ, έξω από την Σκάρα Μπρε. Εδώ μαζευόμαστε, παλιοί φίλοι, συνταξιδιώτες, συμπολεμιστές και λοιποί θαμώνες και αφηγούμαστε τις ιστορίες και τις περιπέτειες από τα ταξίδια μας στις παράληλες διαστάσεις Σιαρπίτζη και Τεξταντβέντσουρ, πίνοντας ένα ποτήρι υδρόμελο ή μπύρα. Για να μην κλείσει το μαγαζί και να δροσιστεί και το λαρύγγι μας.
Όσο για εμένα, η πιο παλιά gaming ανάμνηση που έχω είναι να διαβάζω το Pixel και συγκεκριμένα το special review για το Bard’s Tale (το πρώτο μέρος), ενώ ήμουν στην κατασκήνωση. Δεν είχα καν υπολογιστή τότε.
Pixel #46 – Ιούλιος – Αύγουστος 1988
Ο πρώτος μου υπολογιστής ήταν ο Amstrad CPC6128, με το πράσινο μόνιτορ. Τον πήρα 2-3 μήνες μετά. Το πρώτο παιχνίδι που αγόρασα, δηλαδή αντέγραψα, ήταν φυσικά το Bard’s Tale. Δεν είχα καν ιδέα ότι υπήρχε. Είχαν περάσει 2-3 χρόνια που έπαιζα το παιχνίδι χωρίς να έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω. Μου άρεσε απλά να περιπλανιέμαι στους δρόμους και να πολεμάω λυσσασμένα σκυλιά και γκόμπλινς. Όσο για τα ξόρκια των μάγων… δεν είχα ιδέα πως να τα κάνω, γιατί δεν είχα βρει ποτέ μου το εγχειρίδιο του παιχνιδιού που εξηγούσε τι έπρεπε να γράψεις για να κάνεις τα ξόρκια.
Μερικά χρόνια μετά απέκτησα μια Amiga 500. Curse of the Azure Bonds, Black Crypt, Dungeon Master, Eye of the Beholder ήταν τα παιχνίδια που θυμάμαι να παίζω τα Σαββατοκύριακα κλπ. Μετά ήρθαν τα PC, καλύτερα γραφικά, πιο γρήγορες και πιο action μάχες, λιγότερα gridbased dungeoncrawling, λιγότερα turnbased battles και κάπου χάθηκε η μαγεία. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν κάποια modernised dungeoncrawlers, όπως το Legend of Grimrock και το Might and Magic X, τα οποία όχι μόνο μου άρεσαν ιδιαίτερα αλλά μου θύμισαν την παλιά μου αγάπη για τα CRPG. Περίπου τότε ανακάλυψα αρκετά blogs με χρήστες που (ξανα)παίζαν παλιά και κλασσικά crpg και σκέφτηκα ότι ήρθε ο καιρός να ξαναπαίξω τα παιχνίδια που είχα αγαπήσει σχεδόν δύο δεκαετίες παλαιότερα, και γιατί όχι, να καταγράψω την εμπειρία μου, μαζί με τις αναμνήσεις μου αλλά αυτή την φορά στα Ελληνικά και πιο πολύ επικεντρωμένος στην Ελληνική πραγματικότητα (γιατί που αλλού θα διαβάσετε την ιστορία με το Eye of the Beholder και τo club Αυτοκίνηση…)
Στα επόμενα blog posts, θα προσπαθήσω να κάνω ακριβώς αυτό καταγράψω την προσπάθεια μου να τελειώσω, επιτέλους, ορισμένα απο αυτά τα CRPG. Θα αρχίσω με το το Wizardry 1, και ελπίζοντας να παίξω όλα της σειράς αυτής. Με ενδιαφέρει να παίξω και τα Might and Magic, Bard’s Tale φυσικά, την σειρά Pool of Radiance της TSR αλλά και κάποια ανεξάρτητα, όπως το Dark Heart of Uurkul, χωρίς να αποκλείω και το γεγονός να παίξω και να καταγράψω και κάποια κλασσικά text ή point and click adventures, ή σειρές απο consoles (όπως η αγαπημένη μου Front Mission).
Οι κανόνες που θέτω στο εαυτό μου είναι απλοί.
-Δεν θα κλέβω.
-Δεν θα χρησιμοποιώ χάρτες που δεν έχω φτιάξει ο ίδιος.
-Δεν θα ψάχνω για walkthroughs.
-Όλοι οι κανόνες έχουν φτιαχτεί για να καταργούνται αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη!
Ορίστε και η μπύρα που παραγγείλατε, αν χρειαστείτε οτιδήποτε άλλο, λίγο τυρί, κανά πιτάκι, κρέας, δεν έχετε παρά να με φωνάξετε… Και αν έχετε κάποια εμπειρία να διηγηθείτε, είμαστε όλοι αυτιά. Ο μόνιμος βάρδος έχει πάρει ρεπό για όλη την σεζόν.
Το όνομα του παιχνιδιού στο οποίο αναφερόμουν τελικά, το θυμήθηκε ο Vexation ακριβώς την στιγμή που βρήκα το review του στο Pixel #33.
Ήταν το Shockway Rider και ειναι εντελώς σάπιο. Το box cover δεν έχει σχεδόν καμια σχέση με αυτό που θυμώμουν. Δεν ήταν της Melbourne House αλλά τις Faster Than Light (FTL). Δεν υπήρχε πουθενα το ‘rules ok’ σαν tagline, απλά σε ένα loading screen έχει μια εικόνα που γράφει Shockway Rider O.K.! Επίσης ο ηρωας δεν έχει ρόπαλο. Τούβλα πετάει. Και ο μόνος αποκεφαλισμός ειναι ο δικός του κάθε φορά που χάνει μια ζωή.
To post δεν αφορά αποκλειστικά retro-crpg αλλά πιο πολύ retro beat-em up. Κάθε 5-6 χρόνια τρώω ένα εφιαλτικό σκάλωμα/flashback προσπαθώντας να θυμηθώ τον τίτλο ενός retro παιχνιδιού (για Spectrum/Amstrad/Commodore) που έπαιζα μικρός.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να το τρέχω στον Amstrad μου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την έγχρωμη διαφήμιση του στο Pixel, που ήταν χίλιες φορές καλύτερο από το ίδιο το παιχνίδι. Αν το είχα πάρει και original θα θυμόμουν και το εξώφυλλο του κουτιού, αλλά η αγορά original ήταν taboo εκείνες τις εποχές.
Θυμάμαι μέρος του tagline, το “… rules O.K.!” – ξέρω, δεν βγάζει νόημα, για αυτό και το θυμάμαι απο τότε- αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το τίτλο.
Το εκνευριστικό με αυτό το παιχνίδι ειναι ότι συμβαίνει κάθε 5-6 χρόνια, όπως έγραψα πιο πάνω, Πάντα όμως, στο τέλος, ύστερα απο 3-4 μαρτυρικές μέρες που δεν μπορώ να ησυχάσω επειδή δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο, στο τέλος τον θυμάμαι ή τον ανακαλύπτω ύστερα από έρευνα. Πάντα κάνω μια νοητή σημείωσή στον εαυτό μου να μην το ξαναξεχάσω γιατί σε 5-6 χρόνια πάλι θα περάσω τις 3-4 εφιαλτικές deja-vu μέρες. Αλλά φαίνεται δεν μπορώ να αποφύγω το πεπρωμένο.
Βρίσκομαι ήδη στην δεύτερη μέρα της αναζήτησης του τίτλου. Έχω ψάξει όλα τα retro-directories με παιχνίδια του spectrum και commodore αλλά δεν έχω βρει κάτι. Εχω κατεβάσει όλα τα PIXEL σε pdf και θα αρχίσω σε λίγο να ψάχνω για τις διαφημίσει, θυμάμαι να τρέχω το παιχνίδι όταν πήγαινα 5η ή 6η δημοτικού, άρα πάνω-κάτω ξέρω σε ποιας χρονολογίας τεύχη να ψάξω.
Τα στοιχεία στην κατοχή μου είναι τα εξής.
Το παιχνίδι -νομίζω- είναι της Μelbourne Ηouse
Στην διαφήμισή δείχνει εναν που κρατάει ενα baseball bat που έχει αιμα και προσπαθεί να διασχίσει οριζόντια 3 lanes κατα μήκος. Του έρχονται οι αντίπαλοι απο την άλλη μεριά (κυρίως punks) τους οποίους χτυπάει με το ροπαλο. Η αισθητική θυμίζει την ταινια Warriors αλλά πιο έγχρωμη και με πιο πολλές καμπύλες, αν καταλαβαίνεται τι εννοώ.
Ο τίτλος που μου έρχεται στο μυαλό ειναι highway encounter, άλλα δεν ειναι ο σωστός. Αυτός ειναι τίτλος ενός άλλου άσχετου παιχνιδιού. Ή κάτι σε Highway Warriors..? Εχω την εντύπωση οτι στο gameplay αν ρίξεις μια καλή με το ρόπαλο, αποκεφαλίζεται ο εχθρος και μετά κλωτσάς το κεφάλι. Αυτό βέβαια γίνεται και στο Barbarian οπότε μπορεί απλά να θυμάμαι λάθος.
Θυμήθηκα που πριν 2-3 χρόνια ειχα ξεκινήσει το Pool Of Radiance (τρέχοντας το σε amiga emulator) αλλά δεν το ολοκλήρωσα ποτε. Με πιάνουν κάτι τέτοιες retro-νοσταλγίες κατά καιρούς.
Εβαλα τον WinUEA amiga amulator (χρησιμοποιώντας την συλλογή του DamienD απο το english amiga board) και είπα να ξαναδοκιμάσω το Pool Of Radiance. Σύμφωνα με τον γνωστό crpg blogger, Crpgaddict, το Pool of Radiance ειναι ενα απο τα καλύτερα crpgs και σιγουρα το καλύτερο της σειράς goldbox που έβγαλε η SSI/TSR.
Δεν ξέρω πως κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, αλλά θα τον εμπιστευτώ. Πάντως, ύστερα από την καταπληκτικό box cover art, τα γραφικά ειναι απογοήτευση. Περα απο τα γραφικα, το character generetaion ειναι πολύ πρωτόγονο αλλά τι να περιμένεις από ενα τέτοιο αρχαίο crpg. Φτίαχνεις male fighter και επιλεγοντας πορτραίτα σου βγάζει και γυναικεία. Για να μην μιλήσω και για τα ‘sprites’ που ειναι όλα ίδια και για να αλλάξεις τα χρώματα πρέπει να περάσεις απο έναν Γολγοθά προσπαθώντας να αλλάξεις χρώμα σε κάθε άκρο πατώντας τα αρχικά γράμματα της κάθε επιλογής. Δράμα με τα σημερινά δεδομένα, αλλά πάω στοιχημα οτι οταν ειχε κυκλοφορήσει το παιχνίδι πρέπει να ηταν πολύ πρωτοποριακό (χαρ χαρ).
Γενικά, σε όλα τα cRPG (αλλά και RPG) το character και party generation ειναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Εδώ σπατάλησα περίπου μια ώρα φτιάχνοντας την ομάδα (2 fighter, 2 mage-users, 1 cleric και 1 thief). Στην συνέχεια είχα μια επιλογη να κανω modify του χαρακτήρες, δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό μου φάνηκε σαν cheating και το προσπέρασα και μπήκα στην main game.
Ξεκινάμε στην πόλη Φλαν (Phlan) και κάποιος Ρολφ μας συνοδεύει οπως συνοδεύει όλους τους νέους επισκέπτες της πόλης, κάνοντας μας μια βόλτα στην πόλη. Έξω απο το Δημαρχείο υπάρχουν οι παρακάτω ανακοινώσεις τις οποίες παραθέτω εδώ για να μπορώ να ανατρέχω σε αυτές γρήγορα. Το σύστημα με τις ανακοινώσεις δουλεύει ως εξης. Στο παιχνίδι μέσα σου λέει να ανατρέξεις στην ανακοίνωση LIX ή CI που βρίσκεται στο Journal βιβλιαράκι που υπήρχε μέσα στο κουτί του παιχνιδιού. Ευτυχώς αυτά υπάρχουν πια και σε pdf.
Παρατήρησα ότι πολύ γρήγορα τα λεφτά που μαζεύεις είναι τόσα πολλά, που αγοράζεις όλη την πόλη αν θες. Επίσης όταν κάνεις rest, δεν νομίζω να έχει σημασία αν κάνεις rest 1 μέρα ή ένα χρόνο, καθώς το παιχνίδι δεν κάνει καθόλου track τον χρόνο που σπαταλάς. Γενικώς το economy του παιχνιδιού καταρρέει πολύ νωρίς. Το κακό ειναι οτι αγοράζεις οτι θες χωρίς δεύτερη σκέψη.
Στο σημείο αυτό, ανακαλύπτω ότι η κατώτερη έκδοση για PC (cga) μπορεί να τρέξει μέσω ενός companion (Gold Box Companion) και να χρησιμοποιήσω το automap feature που έχει. Θεωρώ το automap αρκετά χρήσιμο σε σημείο που μπορώ να αγνοήσω τον εκνευριστικό ήχο και τα ακόμη χειρότερα γραφικά της CGA version.
Game Box Companion
To party που έφτιαξα είχε 2 fighters (ενας νάνος) 2 κληρικούς και 2 μάγους (μάγισσες βασικά, κάτω η πατριαρχία), όλοι humans, εκτώς του νάνου. Ο λόγος που τους πήρα όλους humans δεν είναι ότι ο σπησισμός (specism), αλλά με ενοχλεί το level cap που έχουν τα non-human races. Κλασσικά οι fighters μπαίνουν στην πρώτη γραμμή του πυρρός, οι μάγισσες από πίσω (όχι αυτό που νομίζετε) και οι κληρικοί το παίζουν σε δύο ταμπλό, πότε πολεμάνε με τους fighters από μπρος και πότε πάνω από πίσω με τις μάγισσες (όχι αυτό που νομίζετε).
Καθώς παίζω και εξελίσσεται η ιστορία βρίσκω ορισμένες ελλείψεις τα οποία πάω στοίχημα ότι όταν είχε κυκλοφορήσει το παιχνίδι δεν θα μου είχαν κάνει εντύπωση, αλλά τώρα αναρωτιέμαι πως και δεν τα ειχαν προβλέψει.
-Απαξ και σου δώσει την αποστολή ο γραφιάς του δημάρχου, αν δεν την σημειώσεις κάπου, δεν μπορείς να την ανακαλέσεις στην οθόνη. Δηλαδή αν ξεχάσεις τι πρέπει να κάνεις, την έκατσες. Στην φάση που βρίσκομαι τώρα, έχω ολοκληρώσει κάποιες αποστολές, μερικές από τις οποίες δεν ήξερα καν ότι τις είχα ‘αναλάβει’. Βασικά έχω χάσει την μπάλα και δεν ξέρω που ακριβώς πρέπει να πάω τώρα. Όταν πηγαίνω στο council building (quest giver), οι πληροφορίες που παίρνει ειναι generic (don’t let the kobolds raise an army, find the nomads gathering spot) χωρίς να ξέρω ακριβώς που πρέπει να πάω. -Οταν τρώνε damage οι χαρακτήρες, και τους κάνεις heal, βλέπεις μόνο τα current HP και δεν έχεις ιδέα πια ειναι τα Max HP με αποτέλεσμα να κάνεις overheal. Οκ, μπορείς να το ψάξεις σκάβοντας πηγαίνοντας στο encampment>view character, αλλά είναι διαδικασία. -Αν ξεκινήσεις την διαδικασία memorize spells, και μετά δεν κάνεις rest αμέσως, πρέπει να ξαναβάλεις τα spells στην λίστα memorize γιατί η λίστα σβήνεται. -Η ‘οικονομία’ του παιχνιδιού (και απο οτι διαβάζω σε όλα τα Gold Box RPG της SSI) είναι σπασμένη και σύντομα έχεις άπειρα λεφτά τα οποία όχι μόνο δεν έχεις που να τα ξοδέψεις, αλλά πρέπει να τα πετάξεις γιατί το βάρος τους σου επηρεάζει (αρνητικά) τα movement points
Σιγά σιγά, ‘καθάρισα’ αρκετές περιοχές, χωρίς όμως να έχω ιδέα πως να ολοκληρώσω κάποιες πολύ ασαφείς αποστολές, με αποτέλεσμα να περιφέρομαι στα διάφορα μέρη της πόλης, σκοτώνοντας εχθρούς και ελπίζοντας πως έτσι, στην τύχη, θα ολοκληρωθεί κάποια αποστολή ώστε να προχωρήσει η υπόθεση.
Τελικά δεν κατάφερα ποτέ να νικήσω το Wizardry. Η αλήθεια ειναι πως με κούρασε λίγο η μονοτονία της μάχης, και μετά απο λίγο καιρό το ξέχασα τελείως. Σταμάτησα να ενημερώνω και το blog Και έπεσα μετα μούτρα στο Diablo 3 (ενώ έχουν περάσει πολλά χρόνια από την αρχική του κυκλοφορία)
Πρόσφατα με έπιασε μια ρετρο-νοσταλγία και ξανακατεβάζω το exoDOS κολεξιον (σχεδόν όλα τα αξιολογοα DOS games – 400giga σύλλογή). Πάνω στην προσπάθεια μου να βρω ελεύθερο χρόνο, έσβησα τα παλιά DOS games και μαζί με αυτά, άθελα μου, και το save game του Wizardry. Καλύτερα. Για να έχω μια δικαιολογία που δεν το τελείωσα ποτέ. Μέχρι να κατέβει η συλλογή (17 μέρες λέει το torrent client) βρήκα σε ένα σκληρό δίσκο όλα τα παλιά text-adventures της Infocom. Ένα απο αυτά, που πάντα ήθελα να παίξω, ήταν το Α Mind Forever Voyaging.
Πολύ πρωτότυπο σενάρια για την εποχή του, ΑΙ, πολιτικά μηνύματα, πιο πολύ interactive fiction, παρά game, δεν παιζεις για να κερδίσεις αλλα για να ‘διαβάσεις την ιστορία. Χρειάζεται να κρατάω σημειώσεις, και είπα, αντί να τις γράφω στο google-docs, ας τις γράψω έδω, στο blog.
Thing to Record:
Eating a meal in a restaurant
Talking to a government official
Visiting a power-generating facility
Reading a newspaper
Riding some form of public transportation
Attending a court in session
Talking to a church official
Going to a movie
Visiting your own home or living quarters
Εξτρα Εντολές (ανάθεμα αν ξέρω αν ειναι απλά window dressing ή παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας)
HVAC CONTROLLER, SHUT OFF COOLING FOR ALPHA SECTOR
HVAC CONTROLLER, START VENTILATION IN GAMMA SECTOR
HVAC CONTROLLER, TURN ON HEATING TO ALL SECTORS
HVAC CONTROLLER, STATUS
JANITORIAL CONTROLLER, SET BATHROOMS FOR 9:00
JANITORIAL CONTROLLER, CHANGE ROTATING FUNCTIONS TO 10:30
JANITORIAL CONTROLLER, STATUS
TRAFFIC COMPUTER, SET MORNING RUSH HOUR START AT 7:00
TRAFFIC COMPUTER, CHANGE EVENING RUSH HOUR END TO 6:30
PRISM Project Control Center (PPCC)
Research Center Rooftop (RCRO)
Dr. Perelman’s Office (PEOF)
PRISM Facility Cafeteria (PCAF)
Maintenance Core (MACO)
World News Network Feed (WNNF)
Ενα ενδιαφέρον passage που διάβασα στο A Mind Forever Voyaging (1985):
(Vancouver) (2/6/31) The prestigious Manning Institute has released a study, entitled “The Tax Spiral: A Vicious Cycle,” which details how nonreporting and underreporting of income is undermining the current tax structure. The study concludes that, unless changes are made, the federal revenue system could collapse by the end of the decade.
The Tax Spiral is the phenomenon where high rates cause more people to cheat on their taxes, necessitating even higher rates, causing even more people to cheat, and so forth. Economists believe that the current tax spiral began in the late twentieth century.
Και λίγο πιο κάτω, ο λόγος του Γερουσιαστή Richard Ryder (που υποτίθεται οτι ειναι ο Roland Reagan του μέλλοντος):
“A lot of bleeding hearts these days are talking about how we ought to be sending a lot of money and stuff to countries that aren’t as lucky as us. These misguided souls seem to think we’re some kind of bottomless well of wealth, and they can just keep shipping that well water around the world, telling their thirsty little friends, ‘No need for you to knuckle down and solve your problems – we’ll keep bailing you out!’ And who are some of these poor little countries we’re talking about? Greece! Guatemala! North Korea! Albania! The same countries that are always against the USNA in every issue, every forum, every two-bit propaganda show. I think I speak for a majority of my fellow citizens when I say, ‘Let’s start looking after our own interests first!’”
Μου φαίνεται πολύ αστείο ότι αυτό το κείμενο είχε γραφτεί το 1985 και ειναι επίκαιρο το 2019… USNA = United States of North America. Όλα αυτά γίνονται το 2031, ενώ όλος ο κόσμος βαδίζει προς την καταστροφή.
Ελάχιστα χρειάστηκα να ασχοληθώ με το DosBox και με μηδαμινό σετάρισμα φορτώνω το Wizardry 1. Και παθαίνω ένα τεχνολογικό σόκ, πόσο μάλλον όταν πριν λίγες ώρες έπαιζα Legend of Grimrock. Τέτοιες συγκρίσεις, όπως η παρακάτω, πάντα μου προκαλούν φοβερή εντύπωση. Από την μια μου χαλάν την εικόνα νοσταλγίας που είχα στο μυαλό μου, καθώς σε όλες τις περιπτώσεις το θυμόμουν πολύ καλύτερο από ό,τι τελικά είναι, αλλά από την άλλη, μου δημιουργούν και ένα συναίσθημα δέους βλέποντας πόσο έχουν εξελιχθεί τα γραφικά, η υπόθεση και το gameplay.
CRRG Legend of Grimrock 1 (2015)
CRPG Wizardry 1 (1985)
Το Wizardry 1: Proving Grounds of the Mad Overlord είναι απο τα πρώτα, αν οχι το πρώτο ‘graphical’ party pased dungeon crawler. Και αυτό του φαίνεται. Τα γραφικά είναι πρωτόγονα ως σχεδόν ανύπαρκτα. Το user interface πολύ μπελαλίδικο. Για να χρησιμοποιήσεις τα spells, πρέπει να τα πληκτρολογήσεις, και με δεδομένο ότι τα spells είναι γραμμένα στα ‘αλαμπουρνέζικα’, αυτό κάνει το όλο εγχείρημα πιο δύσκολο από ότι θα έπρεπε να είναι. Εννοείται ότι θα πρέπει να έχεις κάπου δίπλα σου σημειώσεις με τις μεταφράσεις των spells εύκαιρες για να μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Το γεγονός ότι παίζω μέσω DOSbox δημιουργεί επιπλέον προβλήματα, καθώς η ταχύτητα είναι διαφορετική και αν ξεχαστείς και πατήσεις μια φορά παραπάνω το enter (σε κάποια στιγμή αρχίζεις και το πατάς μηχανικά για να ξεμπερδεύεις με τις μάχες) κινδυνεύεις να ανοίξεις παγιδευμένο σεντούκι χωρίς να το θες, να δηλητηριαστεί κάποιο μέλος του γκρουπ, πράγμα που ειδικά στα πρώτα επίπεδα σημαίνει βέβαιος θάνατος.
Τα βρήκα μπαστούνια στο πρώτο trapped chest… δηλητήριο στον thief, RIP Μπινιάς. Εφτιαξα νεό κλέφτη, ξανακατέβηκα στο μπουντρούμι, και στο δεύτερο chest, πάλι poison. RIP Kleftis… Welcome Apatis. Κάπου εδώ όμως άρχισα να κουράζομαι με το διαρκές rollarisma νεου χαρακτήρα, αγορά ρουχισμού και μετά equipping αυτού. Το interface δεν είναι και το πιο απλό.
Ξαναπάω στο πρώτο λέβελ του χάρτη. Πλέον χρησιμοποιώ και ένα online tool για να τον χαρτογραφώ, αλλά αρχίζω να τον μαθαίνω απ’ εξω. Η τακτική που ακολουθώ είναι να περιπλανιέμαι στην αρχή του λέβελ, να κάνω μικρά encounters, και μετά να ανεβαίνω στην επιφάνεια για να παίρνω πίσω τα spells που ξοδεύω (ύστερα από κάποια σύγχυση ανακάλυψα ότι αυτό γίνεται αυτόματα). Αργό, κουραστικό, αλλά τουλάχιστον ασφαλές. Το παιχνίδι δεν έχει save. Αν κάποιος από το γκρουπ πεθάνει, τότε πρέπει με κάποιον τρόπο να τον κάνεις resurrect. Για την ώρα απλά φτιάχνω νέο χαρακτήρα. Ειναι πιο γρήγορο, μιας και για την ώρα δεν έχω το spell και για να τον αναστήσω στον ναό στην πόλη/κάστρο κοστίζει πολύ. Πέρα απο το mapping, δεν έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον το παιχνίδι. Ιστορία 0… απλά προχωράς, σκοτώνεις, lootάρεις και κάνεις heal. Τα γραφικά είναι ενοχλητικά. Στην αρχή τουλάχιστον. Μετά από μια-δυο ώρες τα συνήθισα και μάλιστα μου θύμισαν κάπως τα φοιτητικά μου χρόνια που έπαιζα MUD με το Maza Clan στο ArcticMUD και έπρεπε να γράφουμε γρήγορα τις εντολές μάχες, μιας και στο Wizardry τα spell πρέπει να τα γράφεις για να τα κάνεις cast. Ακόμα και το mapping, αρχίζει να μου αρέσει και αυτό, είναι σχεδόν σαν ένα κρυμμένο mini-game.
Work in progress…
Μην τα πολυλογούμε όμως. Οπως προχωρούσα κάπου έπεσα σε τοίχο ο οποίος ήταν secret door. Με εβγαλε σε έναν διάδρομο με πολλές διακλαδώσεις και καπου εκεί χάθηκα, δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο επιστροφής στην επιφάνεια, τα hit points αρχίσαν να στερεύουν με πιο γρήγορα απο τα spell points, με περιέλαβε και ένα ‘Murphy’s Ghost’ και… Total Party Kill.
Φτιάχνω ακόμη ένα νέο group, οπλισμένος με γνώση σχετικά με τα αντικείμενα που πρέπει να τους φορέσω και το τι πρόκειται να αντιμετωπίσω στο μπουντρούμι. Αυτή τη φορά κάνω αρκετά reroll για να βρω καλά στατιστικά, μάλιστα κατάφερα να βρω αρκετά καλό bonus pool ώστε να φτιάξω έναν Bishop (στην ουσία δωρεάν identify). Το κακό είναι ότι με τα πολλά TPK μου έχουν στερέψει πια οι ιδέες για να δίνω ονόματα στο γκρουπ. Επίσης ανακαλύπτω τι σημασία του Adventurer’s Inn. Το παιχνίδι δεν σου δίνει ένδειξη ότι μπορείς να ανέβεις λέβελ, οπότε πηγαίνοντας στο Adventurer’s Inn και ξοδεύοντας διαδοχικές βραδιές στους στάβλους (δωρεάν διαμονή) είδα ότι κάποιοι χαρακτήρες είχαν συσσωρεύσει 2 και 3 level ups. Στην συσσώρευση level-ups βοήθησε και η ανακάλυψη ενός φαντάσματος (Murphy’s Ghost) στο πρώτο λέβελ, πίσω απο μια μυστική πόρτα που δεν κάνει πολύ ζημιά στην μάχη, αλλά δίνει πολλά ExP όταν πεθάνει. Την επόμενη φορά που θα ανέβω στην επιφάνεια, θα κάνω μια άλλη τακτική, θα φτιάξω ακόμα ένα group από ήρωες. Και κάθε φορά θα κάνω mix, 50/50 πεπειραμένους και αρχάριους. Ωστε να ανεβαίνουν συνέχεια levels οι ‘μικροί’ και αν γίνει καμία στραβή, να έχω έτοιμους ήρωες/ρεζέρβες ώστε να μην χάνω συνέχεια χρόνο πολεμώντας και χάνοντας χρόνο στο πρώτο μπουντρούμι!
Το ρόστερ μέχρι στιγμής είναι κάπως έτσι:
2ο επίπεδο
Λίγο παρακάτω μου εμφανήστικαν 6 ρουφιάνοι και ‘αποκεφάλισαν’ (game term) 3 μέλη της ομάδας. Insta death για τον Βέγγο, τον Πομ και τον Τζατζίκια. Από αυτούς πλήρωσα στον ναό για να αναστήσουν τον Παπα-Πομ, ο οποίος ανέστησε τον Τζατζίκια. Για τον Βέγγο όμως, δεν τα κατάφερε και άφησε μόνο τις στάχτες του. Τις πήγα στον ναό για να τον αναστήσουν απο τις στάχτες (διπλάσιο κόστος, ότι δηλαδή κέρδισα απο την ανάσταση του Τζατζίκια απο τον Πομ), αλλά ο ναός δεν κατάφερε να αναστήσει τον νάνο Βέγγο, και ο χαρακτήρας τους σβήστηκε αυτόματα απο το παιχνίδι. Σαν να μην υπήρχε ποτέ. Η ομάδα αμέσως καλωσόρισε τον lvl1 νάνο Ανδρέα.
Μου έκανε εντύπωση ο ξαφνικός και βίαιος θάνατος των τριων μελών και το εψαξα λίγο. Απο ότι είδα όμως το decapitation ξεκινάει στο τρίτο επίπεδο του μπουντρουμιού, όχι στο δεύτερο, και απο Νίντζα, όχι Ρουφιάνους… Παράξενο. Ίσως κατι με έκανε τελεπορτ και δεν το κατάλαβα.
Συνέχιζα να παίζω εν αλλαξ τα γκρουπ. Βγάζοντας λεφτά και πότε ανασταίνοντας τα μέλη του ενός γκρουπ και πότε του άλλου. Μέχρι που σε μια ανύποπτη στιγμή βρέθηκα και με τα μέλη απο τα δυο γκρουπ νεκρά. Αναγκάστηκα να φτιάξω τρίτο γκρουπ για να βγάλει λεφτά ώστε να αναστήσω και τα 12 μέλη απο τα άλλα δύο γκρουπ.
Με αυτά και με αυτά, κατάφερα:
α. Να γεμίσω τις θέσεις του ρόστερ. Δεν μπορώ να φτιάξω άλλους χαρακτήρες μέχρι κάποιος απο τους ήδη υπάρχοντες να πεθάνει τόσο πολύ που να μην μπορώ ούτε τις στάχτες του να αναστήσω (γίνεται!)
β. Να φτάσω ώς το 7ο επίπεδο του παιχνιδιού (τα πρώτα τέσσερα τελικά είναι τα Proving Grounds του Trebor και τα 5-10 είναι το domain του Werdna.
γ. Να χαρτογραφήσω τα πιο πολλά απο τα επίπεδα που πέρασα (τα παραθέτω παρακάτω, αλλά προσοχή, υπάρχουν σίγουρα λάθη και σημεία που δεν έχω επισκεφτεί).
δ. Να αποκτήσω 250.000 χρυσά. Υπεραρκετά για την ώρα. Έσπασα την οικονομία του παιχνιδιού. Δεν χρειάζεται πια να κάνω επιδρομές στο μπουντρούμι για να βρω χρυσά.
ε. Να καθυστερήσω αρκετά με τα delevels από level draining τέρατα και θανάτους από τέρατα και λακούβες (pits) στην μέση του δρόμου.
Ελπίζω το επόμενο ποστ, να είναι το ποστ νίκης και ολοκλήρωσης του παιχνιδιού.
Χάρτες (προσοχή, υπάρχουν σίγουρα λάθη και σημεία που δεν έχω επισκεφτεί)
Ίσως από τις πιο παλιές και σημαντικές σειρές για το είδος CRPG, είναι η σειρά Wizardry. Αν και ειναι η πρώτη σειρά που εισήγαγε το party based dungeon crawling σε υπολογιστή, παρόλα αυτά, είναι σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα. Αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει μια σειρά CRPG απο τα 80s, μάλλον θα σου Pool of Radiance, Bard’s Tale, Might and Magic, άντε και Phantasie, και αυτό γιατί αυτές είναι οι σειρές που είχαν γίνει review στην Ελλάδα από το θρυλικό περιοδικό PIXEL τότε (update: Φίλος που διάβασε το blog, μου έκανε επίπληξη που δεν ανέφερα το Ultima, αλλά για λόγους που θα γράψω σε σχετικό με το Ultima post, θα δείτε γιατί διέφυγε απο το ραντάρ μου – Keep reading Γιάννη).
Απλό και λιτό εξώφυλλο που προϊδεάζει για τα απλά και λιτά γραφικά του τίτλου.
Υπάρχουν 8 τίτλοι στην σειρά, με τελευταίο τίτλο το Wizardry 8 o οποίος θεωρείται και ο καλύτερος της σειράς και όχι μόνο από άποψη γραφικών. Πέρα από τους 8 βασικούς τίτλους της Sir-Tech, έχουν κυκλοφορήσει πολλά spin-offs, κυρίως όμως για την Ιαπωνική αγορά. Από όσο ξέρω, κανένας από αυτούς τους τίτλους δεν έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά. Οι spinoff τίτλοι περιλαμβάνουν JRPGs, ένα MMO και Visual Novels. Προφανώς η σειρά έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ιαπωνία. Big in Japan, δηλαδή.
Η πρώτη απόφαση που έπρεπε να πάρω για το παιχνίδι δεν ήταν η σύσταση του groyp και από πια μέλη αυτό θα έπρεπε να αποτελείτε αλλά πια έκδοση του Wizardry θα παίξω. Τελικά επέλεξα την εκδοσή DOS, γιατί είναι πιο εύκολη να την βρώ και να την εγκαταστήσω μέσω DOSbox, απορρίπτοντας έτσι την έκδοση NES (nintendo entertainment system για όσους δεν έπιασαν το ακρώνυμο) που θεωρείται και η καλύτερη αλλά θα έπρεπε να βρω fan translation ή να παίξω στα Ιαπωνικά, και να την τρέχω μέσω emulator.
Ο κακός και διεστραμμένος μάγος Werdna έκλεψε ένα πολύ ισχυρό φυλακτό από τον Trebor, τον Τρελό Ηγεμόνα πριν πέντε χρόνια. Ο Werdna χρησιμοποίησε το φυλαχτό για να φτιάξει ένα μπουντρούμι δέκα επιπέδων κάτω από το κάστρο του Trebor. Ο Trebor δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Στην επιφάνεια έχτισε μια σχολή εκπαίδευσης και απο εκεί στέλνει διαρκώς ήρωες στα κάτω επίπεδα μέχρι να σκοτώσουν τον Γουέρντνα. Μέχρι στιγμής κανείς δεν το έχει καταφέρει….
Οπότε, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί θαμώνες της “Ταβέρνας στο Νεροβάθυ έξω από την Σκάρα Μπρε”, ας αρχίσουμε με Wizardry: Proving Grounds of the Mad Overlord. Συμβολικός o τίτλος, γιατί θα είναι και το Proving Grounds αυτού του blog. Θα καταφέρω να σκοτώσω τον μάγο Werdna;
Trivia: Werdna και Trebor είναι Andrew και Robert ανάποδα. Ειναι τα μικρά ονόματα των δυο προγραμματιστών του τίτλου.
Η ταβέρνα έξω από το Νεροβάθυ, στη Σκάρα Μπρε 