Ελάχιστα χρειάστηκα να ασχοληθώ με το DosBox και με μηδαμινό σετάρισμα φορτώνω το Wizardry 1. Και παθαίνω ένα τεχνολογικό σόκ, πόσο μάλλον όταν πριν λίγες ώρες έπαιζα Legend of Grimrock. Τέτοιες συγκρίσεις, όπως η παρακάτω, πάντα μου προκαλούν φοβερή εντύπωση. Από την μια μου χαλάν την εικόνα νοσταλγίας που είχα στο μυαλό μου, καθώς σε όλες τις περιπτώσεις το θυμόμουν πολύ καλύτερο από ό,τι τελικά είναι, αλλά από την άλλη, μου δημιουργούν και ένα συναίσθημα δέους βλέποντας πόσο έχουν εξελιχθεί τα γραφικά, η υπόθεση και το gameplay.
Το Wizardry 1: Proving Grounds of the Mad Overlord είναι απο τα πρώτα, αν οχι το πρώτο ‘graphical’ party pased dungeon crawler. Και αυτό του φαίνεται. Τα γραφικά είναι πρωτόγονα ως σχεδόν ανύπαρκτα. Το user interface πολύ μπελαλίδικο. Για να χρησιμοποιήσεις τα spells, πρέπει να τα πληκτρολογήσεις, και με δεδομένο ότι τα spells είναι γραμμένα στα ‘αλαμπουρνέζικα’, αυτό κάνει το όλο εγχείρημα πιο δύσκολο από ότι θα έπρεπε να είναι. Εννοείται ότι θα πρέπει να έχεις κάπου δίπλα σου σημειώσεις με τις μεταφράσεις των spells εύκαιρες για να μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Το γεγονός ότι παίζω μέσω DOSbox δημιουργεί επιπλέον προβλήματα, καθώς η ταχύτητα είναι διαφορετική και αν ξεχαστείς και πατήσεις μια φορά παραπάνω το enter (σε κάποια στιγμή αρχίζεις και το πατάς μηχανικά για να ξεμπερδεύεις με τις μάχες) κινδυνεύεις να ανοίξεις παγιδευμένο σεντούκι χωρίς να το θες, να δηλητηριαστεί κάποιο μέλος του γκρουπ, πράγμα που ειδικά στα πρώτα επίπεδα σημαίνει βέβαιος θάνατος.
Τα βρήκα μπαστούνια στο πρώτο trapped chest… δηλητήριο στον thief, RIP Μπινιάς. Εφτιαξα νεό κλέφτη, ξανακατέβηκα στο μπουντρούμι, και στο δεύτερο chest, πάλι poison. RIP Kleftis… Welcome Apatis. Κάπου εδώ όμως άρχισα να κουράζομαι με το διαρκές rollarisma νεου χαρακτήρα, αγορά ρουχισμού και μετά equipping αυτού. Το interface δεν είναι και το πιο απλό.
Ξαναπάω στο πρώτο λέβελ του χάρτη. Πλέον χρησιμοποιώ και ένα online tool για να τον χαρτογραφώ, αλλά αρχίζω να τον μαθαίνω απ’ εξω. Η τακτική που ακολουθώ είναι να περιπλανιέμαι στην αρχή του λέβελ, να κάνω μικρά encounters, και μετά να ανεβαίνω στην επιφάνεια για να παίρνω πίσω τα spells που ξοδεύω (ύστερα από κάποια σύγχυση ανακάλυψα ότι αυτό γίνεται αυτόματα). Αργό, κουραστικό, αλλά τουλάχιστον ασφαλές. Το παιχνίδι δεν έχει save. Αν κάποιος από το γκρουπ πεθάνει, τότε πρέπει με κάποιον τρόπο να τον κάνεις resurrect. Για την ώρα απλά φτιάχνω νέο χαρακτήρα. Ειναι πιο γρήγορο, μιας και για την ώρα δεν έχω το spell και για να τον αναστήσω στον ναό στην πόλη/κάστρο κοστίζει πολύ. Πέρα απο το mapping, δεν έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον το παιχνίδι. Ιστορία 0… απλά προχωράς, σκοτώνεις, lootάρεις και κάνεις heal. Τα γραφικά είναι ενοχλητικά. Στην αρχή τουλάχιστον. Μετά από μια-δυο ώρες τα συνήθισα και μάλιστα μου θύμισαν κάπως τα φοιτητικά μου χρόνια που έπαιζα MUD με το Maza Clan στο ArcticMUD και έπρεπε να γράφουμε γρήγορα τις εντολές μάχες, μιας και στο Wizardry τα spell πρέπει να τα γράφεις για να τα κάνεις cast. Ακόμα και το mapping, αρχίζει να μου αρέσει και αυτό, είναι σχεδόν σαν ένα κρυμμένο mini-game.
Μην τα πολυλογούμε όμως. Οπως προχωρούσα κάπου έπεσα σε τοίχο ο οποίος ήταν secret door. Με εβγαλε σε έναν διάδρομο με πολλές διακλαδώσεις και καπου εκεί χάθηκα, δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο επιστροφής στην επιφάνεια, τα hit points αρχίσαν να στερεύουν με πιο γρήγορα απο τα spell points, με περιέλαβε και ένα ‘Murphy’s Ghost’ και… Total Party Kill.
Φτιάχνω ακόμη ένα νέο group, οπλισμένος με γνώση σχετικά με τα αντικείμενα που πρέπει να τους φορέσω και το τι πρόκειται να αντιμετωπίσω στο μπουντρούμι. Αυτή τη φορά κάνω αρκετά reroll για να βρω καλά στατιστικά, μάλιστα κατάφερα να βρω αρκετά καλό bonus pool ώστε να φτιάξω έναν Bishop (στην ουσία δωρεάν identify). Το κακό είναι ότι με τα πολλά TPK μου έχουν στερέψει πια οι ιδέες για να δίνω ονόματα στο γκρουπ. Επίσης ανακαλύπτω τι σημασία του Adventurer’s Inn. Το παιχνίδι δεν σου δίνει ένδειξη ότι μπορείς να ανέβεις λέβελ, οπότε πηγαίνοντας στο Adventurer’s Inn και ξοδεύοντας διαδοχικές βραδιές στους στάβλους (δωρεάν διαμονή) είδα ότι κάποιοι χαρακτήρες είχαν συσσωρεύσει 2 και 3 level ups. Στην συσσώρευση level-ups βοήθησε και η ανακάλυψη ενός φαντάσματος (Murphy’s Ghost) στο πρώτο λέβελ, πίσω απο μια μυστική πόρτα που δεν κάνει πολύ ζημιά στην μάχη, αλλά δίνει πολλά ExP όταν πεθάνει. Την επόμενη φορά που θα ανέβω στην επιφάνεια, θα κάνω μια άλλη τακτική, θα φτιάξω ακόμα ένα group από ήρωες. Και κάθε φορά θα κάνω mix, 50/50 πεπειραμένους και αρχάριους. Ωστε να ανεβαίνουν συνέχεια levels οι ‘μικροί’ και αν γίνει καμία στραβή, να έχω έτοιμους ήρωες/ρεζέρβες ώστε να μην χάνω συνέχεια χρόνο πολεμώντας και χάνοντας χρόνο στο πρώτο μπουντρούμι!
Το ρόστερ μέχρι στιγμής είναι κάπως έτσι:
2ο επίπεδο
Λίγο παρακάτω μου εμφανήστικαν 6 ρουφιάνοι και ‘αποκεφάλισαν’ (game term) 3 μέλη της ομάδας. Insta death για τον Βέγγο, τον Πομ και τον Τζατζίκια. Από αυτούς πλήρωσα στον ναό για να αναστήσουν τον Παπα-Πομ, ο οποίος ανέστησε τον Τζατζίκια. Για τον Βέγγο όμως, δεν τα κατάφερε και άφησε μόνο τις στάχτες του. Τις πήγα στον ναό για να τον αναστήσουν απο τις στάχτες (διπλάσιο κόστος, ότι δηλαδή κέρδισα απο την ανάσταση του Τζατζίκια απο τον Πομ), αλλά ο ναός δεν κατάφερε να αναστήσει τον νάνο Βέγγο, και ο χαρακτήρας τους σβήστηκε αυτόματα απο το παιχνίδι. Σαν να μην υπήρχε ποτέ. Η ομάδα αμέσως καλωσόρισε τον lvl1 νάνο Ανδρέα.
Μου έκανε εντύπωση ο ξαφνικός και βίαιος θάνατος των τριων μελών και το εψαξα λίγο. Απο ότι είδα όμως το decapitation ξεκινάει στο τρίτο επίπεδο του μπουντρουμιού, όχι στο δεύτερο, και απο Νίντζα, όχι Ρουφιάνους… Παράξενο. Ίσως κατι με έκανε τελεπορτ και δεν το κατάλαβα.
Συνέχιζα να παίζω εν αλλαξ τα γκρουπ. Βγάζοντας λεφτά και πότε ανασταίνοντας τα μέλη του ενός γκρουπ και πότε του άλλου. Μέχρι που σε μια ανύποπτη στιγμή βρέθηκα και με τα μέλη απο τα δυο γκρουπ νεκρά. Αναγκάστηκα να φτιάξω τρίτο γκρουπ για να βγάλει λεφτά ώστε να αναστήσω και τα 12 μέλη απο τα άλλα δύο γκρουπ.
Με αυτά και με αυτά, κατάφερα:
α. Να γεμίσω τις θέσεις του ρόστερ. Δεν μπορώ να φτιάξω άλλους χαρακτήρες μέχρι κάποιος απο τους ήδη υπάρχοντες να πεθάνει τόσο πολύ που να μην μπορώ ούτε τις στάχτες του να αναστήσω (γίνεται!)
β. Να φτάσω ώς το 7ο επίπεδο του παιχνιδιού (τα πρώτα τέσσερα τελικά είναι τα Proving Grounds του Trebor και τα 5-10 είναι το domain του Werdna.
γ. Να χαρτογραφήσω τα πιο πολλά απο τα επίπεδα που πέρασα (τα παραθέτω παρακάτω, αλλά προσοχή, υπάρχουν σίγουρα λάθη και σημεία που δεν έχω επισκεφτεί).
δ. Να αποκτήσω 250.000 χρυσά. Υπεραρκετά για την ώρα. Έσπασα την οικονομία του παιχνιδιού. Δεν χρειάζεται πια να κάνω επιδρομές στο μπουντρούμι για να βρω χρυσά.
ε. Να καθυστερήσω αρκετά με τα delevels από level draining τέρατα και θανάτους από τέρατα και λακούβες (pits) στην μέση του δρόμου.
Ελπίζω το επόμενο ποστ, να είναι το ποστ νίκης και ολοκλήρωσης του παιχνιδιού.
Χάρτες (προσοχή, υπάρχουν σίγουρα λάθη και σημεία που δεν έχω επισκεφτεί)
Η ταβέρνα έξω από το Νεροβάθυ, στη Σκάρα Μπρε 